About

   Soy Juan Ramón Fdez. Villanueva, vivo en Santiago de Compostela, Galicia, España, desde hace casi veinte años. Trabajo como médico del Servicio de Medicina Intensiva (UCI) del Hospital Clínico Universitario de Santiago de Compostela, y me afición más entrañable es escribir, leer y compartir aquello que me interesa con los demás.

   My name is Juan Ramón Fdez.Villanueva and I live in Santiago de Compostela, Galicia, Spain, since nearly 20 years. I work as a medicine doctor in the ICU Unity at the University Clinical Hospital and  I do love to write, to read and to share all I like with other people, like you.

26 comentarios en “About

    1. Muchas gracias, Malluz, de verdad. Que lean el blog es estupendo, pero que comenten es algo que va más allá de mis expectativas y que me encanta. ¡Bienvenida!

    1. Todo o que toca Abel convírteo en ouro. A suas palabras abrallánme, non sei se son merecidas de todo, pero vindo de él eu non podo facer outra cousa máis que agradecérllo e querélo como o quero.
      E, tocaio, síntete benvido e é unha agradable sorpresa encontrarnos neste mundo virtual…Saúdos dende Santiago.

  1. Esta noche he descubierto tu blog, no sabes cuanto agradezco tus pensamientos… Tendrás que permitirme el comentario de algunos de ellos.
    Es fantástico poder leer de alguien que desea comunicar tan abiertamenente.
    Gracias por compartir!
    ;)))

  2. Hola Juan…
    Ahora sí, puedo escribir, quería proponerte un juego…adivina quien soy, necesito que adivines quien soy, porque te echo de menos. Hace mucho tiempo que echo de menos tu amistad…Quizás mi torpeza, fue la que me condenó al ostracismo de tu ausencia, a saber de ti por casualidad, por un encontronazo, durante unos breves minutos aleatoriamente seleccionados por el destino, que me permiten pensar que aún somos amigos compartiendo una sonrisa…y puntualmente, británicamente nos cruzamos una vez al año. Me gustaría que nuestros caminos volviesen a encontrarse, para nunca volver a abandonarse, pero ya no soy camino, porque ya no soy “SOY”,sino somos, ya no soy camino, sino encrucijada, en cada brazo de ella una vida, que me gustaría pudiesen disfrutar de tu persona. Sigues conservando ese encanto, esa alternativa a esta vida vacía, esa vida de hormiga programada que nuestra sociedad nos ofrece. En cierto modo creo que sabes quien soy, espero que lo adivines y podamos vernos pronto, sabes que pocas personas pueden escribir de esta manera tan metafóricamente enrevesada y yo soy una de ellas. Podría darte más pistas, que soy alguien de los que elegiste para enseñarle que en Nueva York estaba la Libertad, esa persona en la que la capacidad de amar, se funde necesariamente con la misma capacidad de sufrir, quien buscaba en la soledad un por qué a la confusión del abandono, un náufrago, que salvó su vida agarrándose a una sirena varada, un alma transmutada en Heracles condenado al destierro y que enfrentándose a sus mismas pruebas, hoy vive convertido en una Hydra, pero no infernal sino angelical, en la que de un mismo corazón te llaman sus , ahora, cinco cabezas, y que de salvado por una sirena, aprendió su canto para intentar hechizarte con su amistad. Te aprecio, te quiero y te amo amigo, pero necesito que me encuentres.

  3. Realmente me has dejado anodadado. Soy desastroso para las adivinanzas y menos si el misterio se viste con tantos ropajes. Puedo tener una idea, pero es quizá muy vaga y poco firme.
    Por lo demás, eres demasiado amable conmigo, no creo ser merecedor de todo lo que dices aunque lo agradezco de corazón.
    A veces la distancia no es separación, y a veces es necesidad y deseo. No por eso deja de haber cariño ni amistad, del grado que sea, de la profundidad que sea.

    1. Eso sí, como la Princesa Infantil, de la Historia Interminable, necesito un nombre…Ay,libros,siempre libros y fantasía, eterna fantasía…me encanta ser distinto y no,no confundas sentimientos con adulación, nunca he adulado, ni lo haré, por eso, me he metido en tantos pantanos…pero como tú,soy feliz!. Me ha encantado tu último post sobre la Fe. Tan necesaria como difícil de encuadrar en nuestra vida, la mía se resume en una palabra…Amor.

  4. Buena comparación se me ha ocurrido, soy como la Emperatriz Infantil, y tú como Bastian Baltasar Bux, sólo que me dejas sin nombre…pues aceptaré el reto, seguro que cuando nos volvamos a ver, sabrás pronunciar mi nombre, mi querido Bastian.

    1. El nombre te lo dejo escoger a ti… Otra cosa que me cuesta mucho es escogerlos ¡jajajajaja!

      1. En el cuento sí…lo dicho me alegro de verte aunque sea virtualmente, un abrazo con todo mi cariño y me despido que te voy a inundar el blog y es demasiado bonito como para mancillarlo con estas divagaciones…nos veremos, pronto o tarde, pero nos veremos…

  5. Hola Juanra. Estoy trabajando y en un ratito de tranquilidad que hemos tenido lo dediqué a leer estos relatos, que siguen siendo fantásticos como aquellos primeros relatos cuando estábamos en la facultad. Besos de una amiga.

  6. Una recuerdo precioso para Miguel Blanco. Yo tuve el privilegio de conocerlo tan sólo hace unos meses y de verdad os digo,que hoy también lloro su pérdida. Se nos ha ido un gran profesional y,sobre todo, una grandísima persona.Allá dónde este seguro seguirá ayudando.
    Saludos y enhorabuena por el.blog Juan.

  7. Hola Juan Ramón,
    no tenemos el gusto de conocernos, ni yo el gusto de conocer a Miguel salvo por un par de saludos fugaces cuando iba a recoger a sus hijos, siempre con su amable sonrisa.
    Soy la directora del conservatorio del colegio Manuel Peleteiro, y te prometo que has logrado que cada una de mis células se emocionase con tus palabras.
    Me maravilla la idea de que personas con tu sensibilidad puedan atendernos cuando nos acerquemos al hospital.

    Un saludo afectuoso y un abrazo. Lamento enormemente la pérdida de tu amigo, el padre de mis queridos Paloma, Sofía y Eduardo.

    1. Buenos días, Rebeca. Miguel reflejaba sin duda su interior cuando trabajaba, no había imposturas, y eso, junto con el esfuerzo que imprimía a todos los proyectos que emprendían, lo hacían el epítome de aquello que yo más he admirado en esta profesión (y en cualquier otra), pues no es más que el reflejo de su propia vida. Y no es por ensalzar virtudes y esconde defectos; va más allá de esas disquisiciones que no son más que arquetipos que estorban. Miguel como profesional era excepcional, pues aunaba sapiencia con energía, y delicadeza con pasión, una mezcla insólita, poco común, pero que deja huella. Todos seremos mejores personas porque él compartió un tiempo con nosotros, sin duda, aunque con él se va mucho de esa maravilla que estaba creando. Eso me apena.
      Y muchas gracias por pasar por este espacio, un tanto especial y anacrónico, del mundo 2.0. Un saludo.

Replica a Tim Cancelar la respuesta

Este sitio utiliza Akismet para reducir el spam. Conoce cómo se procesan los datos de tus comentarios.